عطر (الکساندریا 2) شهری نامرئی است که همچون قلمروی از جنس چوب برای خدایان خلق شده. آمفی‌تئاتری باشکوه که شور و احساسات سرمست‌شده ما را به صحنه می‌آورد. آیینی راز‌آلود که گوهر درونی شما را فرامی‌خواند. گذرگاهی برای مناسکی سرورآمیز که اعجاز ناب و درونی این عطر را همچون آیینی جاودانه جشن می‌گیرد. (الکساندریا 2) همچون بخورهای پُردودی است که در تاریکی شعله‌ورند. همچون چشم‌های پُر از شور و شوق و همچون نامه‌ای عاشقانه و بلند که انگار وسعتی به اندازه یک کتابخانه دارد. (الکساندریا 2) صمیمیت و جذابیت یک گل رز شکوفاشده را درون خود دارد، یا همچون نیمه گمشده یک سیب است، یا نیروی دلنشین سدر، یا وسوسه مرگبار یک گل برف. «الکساندریا 2» رودی از موج‌های شورانگیز است که در میانه یک شهر می‌خروشد. آنجا که نت عود کامبوجی همچون ملکه‌ای جادویی به درون روح شما گام می‌گذارد و صدای ناقوس‌های پُرهیاهو می‌گویند که او به تالار سلطنتی‌اش بازگشته است، آن هم با دنباله و ردی گران‌بهاتر از طلا.